Erlène volgt haar droom

Morgenochtend om 08.00 uur zal Erlène Knoopers zich melden bij het opleidingscentrum van de brandweer op de Breevaartstraat voor de start van haar opleiding. De eerste dag zal rustig verlopen, vermoedt ze. “HR komt wat vertellen, we maken kennis met het kazerneleven en met elkaar... De volgende dag gaan we naar Outdoor Valley in Bergschenhoek voor verschillende activiteiten en oefeningen.” Zenuwachtig is ze niet, stelt ze, wél gezond gespannen. En dat is begrijpelijk als je bedenkt dat het brandweervak een langgekoesterde droom van Erlène is. Tijdens haar traineeship bij de VRR mocht ze een keer een 24-uursdienst meelopen met de brandweer en daar raakte ze officieel besmet met het ‘brandweervirus’.

Meelopen

Eerst even naar het begin. Erlène zit bij hotel New York. Vanuit het raam kijkt ze uit op het mooie WPC. Ze roert door de gemberthee die net door een vriendelijke serveerster is gebracht. Erlène, opgegroeid in de Achterhoek, kwam naar Rotterdam om bestuurskunde te studeren. Haar maatschappelijke betrokkenheid is altijd een leidraad in haar leven geweest, vertelt ze. “Werken voor de overheid of semi-overheid betekent iets doen voor de maatschappij.” Is dit ingegeven door haar opvoeding? Haar vader doceerde aan de universiteit en haar moeder was maatschappelijk werker. Misschien…

Ze rondde drie studies af: een bachelor Bestuur en Organisatiewetenschappen in Amsterdam, een master Crisis- en Security Management in Leiden en tot slot een master Bestuurskunde in Rotterdam, de stad waar ze zou blijven hangen. “Na mijn laatste master wilde ik gaan reizen, door Zuidoost-Azië, maar toen kwam corona. Ik was net op Bali en moest huiswaarts.” Op zoek naar werk kreeg ze een traineeship aangeboden bij VRR op de HR-afdeling. Twee jaar lang heeft ze daar met plezier gewerkt. “Dat was al heel erg leuk! Ik liep meerdere diensten mee met de hulpverleners. Eerst een dagje op de ambulance. En toen dus die 24 uur bij de brandweer, op kazerne De Baan in het centrum…”

Waarom dóe ik dit, dacht ze eerst. “Ik herinner me dat ik met lood in mijn schoenen naar de kazerne ging. Maar wauw! Het was zo leuk. Het was een geweldige ploeg, die me hartelijk ontving. Alles werd rustig uitgelegd en ik mocht met alles mee. Elke ochtend om 08.00 uur was er een testalarm. ‘Dit is een test, hoor’, zei iemand tegen me. En toen: ‘O nee, dit is geen testalarm. Rennen!’ Even later stonden we midden in het centrum van Rotterdam bij een reanimatie. De traumahelikopter werd ingezet. Er was een grote inzet, met zelfs boa’s. Die dag hebben we ook een afhijsing met de ambulance gedaan, waarbij een persoon via raam of balkon naar buiten wordt gehaald. Ik vond die spanning geweldig, de plotselinge focus, heel snel naar de wagen met z’n allen. Van grappen en grollen naar serieuze actie en heel intensief samenwerken. Later heb ik nog meegelopen met een andere ploeg op de kazerne in Schiedam.”

Survival

Ze was verkocht. “Als er een vacature is, ga ik ervoor en zie ik hoever ik kom”, besloot ze. “Dan hoef ik nooit te denken: had ik maar…”. En die vacature kwam. En zoals Erlène zich had voorgenomen, solliciteerde ze. Al snel kwam ze een ronde verder. “Je krijgt dan verschillende sport- en brandweertesten waarbij je op conditionele, fysieke en motorische vaardigheden wordt getest. Als je al deze testen met goed gevolg aflegt, kom je op gesprek. Ik deed bijvoorbeeld een engtetest, in een donkere ruimte.” Ze is ook een ladder van dertig meter opgeklommen: “Dan moet je van alles aanwijzen om te laten zien dat je geen hoogtevrees hebt.” Uiteindelijk belandde Erlène bij de Outdoorsessies in Ossendrecht.

‘’Ik vond die spanning geweldig, de plotselinge focus, heel snel naar de wagen met z’n allen. Echt survival.”, herinnert ze zich glimlachend. “Een paar dagen bikkelen met een groep mensen. Tenten bouwen, knopen leggen, te weinig slapen. Opdrachten die net te moeilijk zijn; ze willen zien hoe je omgaat met spanning en druk. Met falen. Welke rol pak je in de groep? Instructeurs kijken onderwijl hoe je het doet.”

De opleiding zou in maart beginnen. Erlène was al zo ver gekomen, wat kon er nog misgaan? Ze had mooi nog tijd voor een reis naar Zuidoost-Azië, eindelijk! En daarna zou de brandweer op haar wachten. “Op het vliegveld, vlak voor het instappen, kreeg ik een telefoontje dat ze weliswaar heel enthousiast waren, maar dat ik niet bij de eerste zestien kandidaten zat om te worden aangenomen. Wel vroegen ze of ze me eventueel op een later moment nog mochten benaderen als er vacatures zouden ontstaan.” Ondanks dat laatste was de teleurstelling groot. “Ik stapte heel verdrietig het vliegtuig in.”

Nog eens?

Een paar maanden reisde Erlène rond. Toen ze thuiskwam, nam ze een baan aan bij het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties als beleidsmedewerker. En toen, drie weken na haar eerste dag, werd ze weer gebeld door de brandweer. Ze was nét niet doorgekomen de vorige keer; had ze misschien nog interesse om bij de brandweer te werken? Ze moest alleen nog een medische keuring en een coopertest afleggen.

De rest is bekend. Morgen begint Erlène aan haar opleiding, die in totaal vierenhalve maand duurt, waarna ze aan de slag kan bij de C-ploeg van de Frobenstraat. Inmiddels heeft ze al vier keer een 24-uursdienst meegedraaid op verschillende kazernes. Ze heeft nog geen rook of vuur gezien, ook niet in oefensituaties. Maar dat zal wel komen. Brandweer is zoveel meer dan alleen blussen.

Rush

Spannend? Ja. “Je hebt technische kennis nodig voor dit werk, daar heb ik nog veel in te leren”, vertelt Erlène. “Auto’s, leidingwerk – ik heb geen idee.” Wat als het allemaal niet lukt, denkt ze tijdens haar meer onzekere momenten weleens. Dan heeft ze een goede baan opgezegd. Een leuk team, mooie uitdagingen en kansen. “Het was echt een moeilijke keuze. Maar wat als het wel lukt? Dan leef ik mijn droom. Nu hoef ik nooit meer te denken: wat als…”

Wat haar zo aanspreekt bij de brandweer? “Die spanning”, zegt Erlène zonder nadenken. “Die pieper. Met z’n allen de wagen in, je hoort van de meldkamer wat er is. De rush. Mensen helpen. Het is een mannenwereld, maar ik voel me hier heel welkom en gewaardeerd. Ik moet wel blijven sporten, fit blijven, maar dat doe ik sowieso al.” En op de lange termijn? Wie weet combineert Erlène het brandweervak in de toekomst met iets anders binnen VRR. Iets beleidsmatigs, of HR. Maar eerst morgen om 08.00 uur naar de Breevaartstraat. Ze staat op, loopt Hotel New York uit en stapt op haar fiets. Zo rijdt ze haar droom tegemoet.

Tekst: Karin Koolen
Foto's: Megin Zondervan