600 treden omhoog

“Kijk.” Rob toont een foto van zichzelf vlak voor de wedstrijd. Met een blik vol vastberadenheid poseert hij voor het WTC in Almere, waar het allemaal gaat gebeuren. Het is 10 september 2023. Gehuld in een compleet brandweerpak en met gebruik van ademlucht, staan de 644 deelnemers klaar om de uitdaging aan te gaan: dertig verdiepingen omhoog klimmen bij dertig graden. Deze wedstrijd is een bekende onder brandweerlieden, maar voor Rob heeft het een bijzondere betekenis. We zitten in het kantoor van de VRR, Rob in uniform. Nog snel werkt hij een broodje van Subway weg voor het interview begint. “De trip naar boven was loodzwaar”, zegt hij tussen twee happen door. “Je kunt geen boe of bah meer zeggen, na afloop moet je echt wel even bijkomen.” Halverwege de klim raakte hij met zijn ademluchtslang verstrikt aan een andere deelnemer die hij op dat moment aan het inhalen was. Noodgedwongen moest hij terug. Zonde, want hij had tweede kunnen worden in zijn leeftijdscategorie. Maar uiteindelijk draait het om de prestatie, besluit hij. Want vijf jaar eerder, in 2017, leek zijn kans op overleven nihil. Bijna een maand lang lag hij in coma. Nog anderhalf jaar verbleef hij in het brandwondencentrum. Die dag in 2017 verloor hij bijna alles, maar hij overwon zichzelf. Opnieuw laat hij een foto zien, ditmaal van de prijs die hij kreeg uitgereikt. Die voor doorzettingsvermogen. Voor geloven in jezelf. Voor niet opgeven. Deze prijs vertelde hem dat hij er weer was.

Bel mijn moeder maar
De herinnering aan het ongeluk in de hoogspanningsruimte blijft levendig voor hem. “Vrijdagmiddag 25 augustus, een explosie bij Fikszo aan de Twijnstraweg in Lekkerkerk”, kopten de kranten. De zwaargewonde die met spoed naar het ziekenhuis was afgevoerd, was Rob. Niet onaangedaan haalt hij de herinneringen op, alsof het de dag van gisteren was. Het bezorgde gesprek met zijn toenmalige werkgever, die volgens Rob niet de juiste voorzorgsmaatregelen had genomen maar niets met dat feit deed. Het moertje dat Rob aandraaide. De plotselinge steekvlam. Hoe hij de stagiair met een harde trap bij de stroominstallatie wegschopte en zelf terug achterover viel. De paniek. De douche. En uiteindelijk de traumahelikopter, maar toen was het al donker voor Rob. “Ik was destijds al brandweervrijwilliger in Lekkerkerk (VRHM) en maakte een snelle inschatting van de schade aan mijn lichaam”, vertelt hij. “Meer dan vijftig procent verbrand. ‘Bel mijn moeder maar’, zei ik nog, ‘want dit overleef ik niet.’”

Doorgaan
Maar Rob overleefde het wel. Na de explosie volgde operatie na operatie. Een langdurig revalidatietraject en talloze frustrerende gevechten met instanties zoals verzekeraars en arbeidsbureaus volgden. De verhalen in die laatste categorie zullen menig paar oren doen klapperen van onbegrip. “Laat het gaan, Rob”, zei een advocaat na verloop van tijd. ”Je gaat dit niet winnen. Je gaat je gelijk niet halen. Het vreet alleen maar aan je.” En dat was waar. Rob moest doorgaan. Hij zucht even. Het mag geen zielig verhaal worden, stelde hij al in de mailwisseling die aan het interview vooraf ging. Want hoewel hij pech had, is hij niet zielig. De revalidatie-afdeling van het brandwondencentrum hielp hem bij het trainen voor zijn PPMO-keuring door de benodigde testbaan na te bouwen. Want één ding wist Rob zeker: hij wilde weer bij de brandweer. Terugkeren naar zijn baan als elektricien was fysiek onmogelijk. Rob solliciteerde bij de VRR, in eerste instantie voor een positie op de meldkamer, wat niet doorging, en later als inspecteur brandpreventie. “Een hele mooie functie. Ik dacht toen nog dat die baan veel te hoog gegrepen was, maar ik kreeg de kans. Dat getuigde van zoveel geloof in mijn kunnen; je hebt geen idee hoe goed me dat heeft gedaan.” Als inspecteur brandpreventie bezoekt Rob jaarlijks meer dan honderdvijftig gebouwen om een deskundig advies op het gebied van brandveiligheid te geven. “Kantoorpanden, scholen, zorginstellingen, stations, strandtenten”, somt hij op. “We kijken naar compartimentering tegen branduitbreiding, veilige vluchtroutes, voorzieningen voor brandweerinzet en of de brandinstallaties voldoen aan alle eisen. We kijken heel breed, in goede samenwerking met de repressieve diensten.”

Bang
En dan blust Rob ook nog geregeld een vuurtje. Een brandslachtoffer als brandweerman, kan dat? Rob lacht. “Mensen vragen me weleens of ik nu bang ben voor vuur, maar dat is niet het geval. Misschien ben ik eerder voorzichtig, vooral als het om elektriciteit gaat, aangezien het ongeluk daaruit voortkwam. Maar mijn ongeluk beïnvloedt mijn werk niet.” Hij geniet van zijn werk als vrijwilliger bij de brandweer in Lekkerkerk én op kazerne Frobenstraat. “Je doet echt iets voor de maatschappij. Je bent vaak als eerste ter plaatse bij een incident, je redt mensenlevens. Wat is er nou mooier dan dat? Door mijn werk als inspecteur brandpreventie ken ik de gebouwen door en door. Die twee rollen versterken elkaar. Ik weet bijna overal de weg. En dankzij mijn achtergrond als elektricien heb ik veel kennis van bouwtekeningen en brandmeldinstallaties.”

Begrip
Op het eerste gezicht zie je, dankzij verschillende behandelingen, niets aan Rob, maar of dat nu altijd een voordeel is… Hij staat nog dagelijks voor uitdagingen. “Een stabiele temperatuur is voor mij het beste, bij voorkeur zo rond de twintig graden. Boven de 23 graden gaat mijn huid open. Ik kan nooit in de zon. Zelfs in de zomer draag ik lange mouwen. En ik onderga nog regelmatig operaties.” Het is soms vermoeiend om voortdurend alles uit te moeten leggen, stelt hij daarbij, zeker als je dan op onbegrip of gelach stuit. Probeer dan maar eens geduldig en goedgemutst te blijven. “Met nieuwe collega’s komen er weleens vragen. Dan leg ik mijn situatie uit. Daarna is het goed.” Rob geeft ook les bij de jeugdbrandweer Krimpenerwaard, vertelt hij terwijl hij naar de lift loopt. “Dat werk deed ik al voordat het ongeluk plaatsvond. Toen ik uit mijn coma ontwaakte, las ik de talloze geschrokken en bezorgde berichten van de jongeren.” Tijdens zijn revalidatie werd hij door de coördinator van de jeugdbrandweer gevraagd om mee te eten bij de barbecue van het jeugdbrandweerkamp. “Zo konden de jongeren me weer even zien. Op een gegeven moment liep ik met één van hen over het bospad, richting het voetbalveld. Hij zei: ‘Rob, ik dacht echt dat je dood zou gaan. Ik ben zo blij dat je er nog bent.’”

Foto: Megin Zondervan