Nieuw talent vs. routinier

Nieuw talent
Jorien van Aerde (38), HR-adviseur bij VRR sinds juli 2021, portefeuille Brandweer

Eén van haar eerste besprekingen op de kazerne herinnert Jorien zich nog goed. “Op kazerne Metaalhof, Rotterdam-Alexander, met de wachtcommandanten en clustercommandant. We waren intensief in gesprek toen de pieper afging. Ik was verbaasd, zelfs een beetje onthutst, toen bleek dat iedereen opstond om weg te gaan en het gesprek plotseling klaar was. “Ga je met ze mee, Jorien?”, zei de clustercommandant ineens. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Het volgende moment zat ik met de adrenaline gierend door mijn lijf in de wagen.”

Meer dan vijf jaar werkte Jorien als HR-adviseur voor Haaglanden Medisch centrum. “Een compleet andere wereld”, zegt ze. “In de zorg werden mijn gesprekspartners niet opgepiept, er kwam zelden iets tussen. Alles was ook heel beleidsmatig en volgens protocollen. VRR is juist heel sterk in ad hoc, er is altijd een oplossing paraat. Dat is mooi, al geloof ik dat er soms wel iets mag worden vastgelegd. Iets waar je op kunt terugvallen zodat je niet elke keer het wiel uitvindt. Daar zijn we nu hard mee bezig.”

Een brandweerteam is als een familie, weet Jorien. “Collega’s staan voor elkaar klaar en voor elkaar in. Die zorg en betrokkenheid is prachtig, maar er kleeft ook een risico aan: dat anderen te veel hooi op de vork nemen en zelf kopje onder gaan. Er is veel zorg voor de mannen en vrouwen, maar er mag ook wel meer gekeken worden naar het organisatiebelang: hoe houd je de organisatie en medewerkers vitaal?”

Dat zakelijke perspectief is een van de redenen dat ze is aangenomen, weet ze. “VRR wilde een volgende professionaliseringsslag maken. Natuurlijk roepen sommige stappen vragen op, nieuwe ontwikkelingen kosten tijd, zeker in een hechte en traditionele beroepsgroep. We zetten nu in op workshops, bijvoorbeeld over leiderschapsvaardigheden, of hoe je omgaat met verzuim.”

Jorien leert elke dag bij. “Ik ben een enorme aanpakker, heb vaak kritische vragen en kijk hoe dingen beter kunnen. Hoewel dat gewaardeerd wordt, ontdek ik ook dat het nuttig is soms even op mijn handen te zitten en even te kijken. Ik hou van de Rotterdamse openheid bij de VRR. Er worden geen politieke spelletjes gespeeld, men is eerlijk en direct. Zo ben ik zelf ook en zo kom je verder.”

Routinier
Johan Tijs (41), HR-adviseur bij VRR sinds 2008, portefeuille Ambulance en Meldkamer

Achter in de twintig was Johan toen hij in 2008 bij VRR kwam werken. Eerst als hoofd personeelsvoorziening van district de Eilanden, na de reorganisatie in 2013 werd hij senior-adviseur van de brandweer. Het was de eerste stap naar een professionelere, gecentraliseerde HR, waarin de invloed van HR groter werd en er meer strategisch nagedacht werd. Johan lacht: “Ooit was HR een beetje een administratief kantoortje. We hadden Word en Excel en een salarisprogramma, meer was er niet. We kwamen om de hoek kijken bij problemen of een ontslag. Formatie en bezetting waren niet inzichtelijk, declaraties en adreswijzigingen waren omslachtig en tijdrovend en vaak raakten papieren kwijt. Alles ging per post, er miste overzicht.” Vijf jaar later waren zaken al veel meer gedigitaliseerd en gecentraliseerd.

Hoe groot en omvangrijk de VRR ook is, het voelt nog altijd als een familiebedrijf. Zeker als je de weg goed kent, zoals Johan. “Men kijkt hier echt naar elkaar om, de teamgeest is sterk. Vroeger was hier een cultuur van gewoon doorgaan, maar het operationele werk bij de VRR kan traumatisch zijn, je maakt veel mee. Tegenwoordig is er ruimte om daarover te praten, onderling én ingebed in protocollen. Onlangs hebben we als organisatie een psychologe aangesteld. Daaraan zie ik dat we het verschil maken. Toen ik net begon bij de VRR gingen we vaak voor succes op korte termijn en waren we soms bezig onze plannen door te drukken. Zakelijk groeide ik mee met de organisatie. Voldoening zit ‘m nu in verdieping, in mooie dingen neerzetten waar de mensen blij van worden en echt mee geholpen zijn. We lopen als HR niet meer achter feiten aan, maar proberen een stap voor te blijven. Dat maakt mijn werk tomeloos interessant. We zijn allang niet meer alleen personeelszorg, maar houden ons nu ook veel meer bezig met organisatieontwikkeling. De uitdaging nu is strategische personeelsplanning. Dat zijn we aan het ontwikkelen en we zoeken de samenwerking met externe partners zoals opleidingsinstituten en ziekenhuizen.”

Inmiddels heeft Johan de ambulancedienst en de meldkamer in zijn portefeuille. Corona maakte het wachten wat langer, maar inmiddels reed hij een dienst mee op de ambu. “Waanzinnig”, blikt hij terug. “We reden naar een melding toe, een oudere man was onwel geworden in zijn flatje. Zijn vrouw was compleet in paniek. De brandweer, die de man kwam ophalen, stond voor een open brug. Ik was zo onder de indruk van de kundigheid van de ambulanceverpleegkundigen. Hoe rustig ze bleven en telkens een oplossing vonden. Soms net even de regels omzeilden, maar daarmee wel het leven van die man redden. Ik was al trots, maar na deze dienst vond ik het nog mooier om me voor deze mensen te mogen inzetten.”