‘Denk aan je medemens’

Ze vervolgt: ‘Een klein voorbeeld: als een kind van de basisschool besmet thuiskomt, is de regel: ga in quarantaine en laat je testen, blijf vervolgens binnen, etc. Gebeurt dat niet en de ouders komen hier toch bij hun familieleden op bezoek, dan zijn ze soms besmet zonder dat ze dat weten. Het probleem is dat ze in contact komen met ouderen die allemaal een onderliggend lijden hebben. Die zijn wel gevaccineerd, maar dat betekent niet dat ze niet besmet kunnen raken. En geloof mij, als dat het geval is, is het leed niet te overzien.’

Groot hart

De uitval onder collega’s is groot en daarmee wordt de druk op degenen die werken steeds groter. Jikke: ‘Degene die niet besmet of ziek zijn moeten de diensten van de uitgevallen collega’s overnemen. Dat kan voor ingewikkelde situaties zorgen. De regel is dat je na een avonddienst niet de andere ochtend om 7 uur de ochtenddienst draait. Toch gebeurt dat wel eens. We moeten immers roeien met de riemen die we hebben. Het zorgpersoneel heeft nu eenmaal een heel groot hart voor bewoners en voor patiënten, die zullen we nooit in de steek laten. Moeten wij dus heel veel extra stappen zetten, dan doen we dat ook.

Groot probleem

Toch vind ik dat er te veel van ons wordt verlangd. We worden vaak gebeld en krijgen regelmatig in privétijd berichten of we willen komen werken. Daar wordt door de beleidsbepalers te weinig bij stil gestaan. Ze hebben volgens mij geen idee hoe het binnen de zorg reilt en zeilt. De afgelopen jaren is er te weinig in het zorgpersoneel geïnvesteerd met als gevolg dat het personeelstekort enorm is. Met de krapte op de arbeidsmarkt en de huidige pandemie is het probleem alleen maar groter geworden. Van degenen die werken wordt fysiek en mentaal heel veel gevraagd. We zijn moe, al zullen we dat nooit op de werkvloer laten merken. Als ik thuiskom, ga ik op de bank zitten en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dan mijn ogen wel eens dicht vallen. Over anderhalf jaar word ik 65 jaar en ga ik met vervroegd pensioen. Dit vroegpensioen geeft wel een dubbel gevoel. Aan de ene kant kijk ik er naar uit, maar aan de andere kant zal ik het contact met de bewoners en mijn collega’s maar ook het werk op zich heel erg missen.’

Aandacht geven

Veel zorgen dus. Wat is dan de oplossing volgens Jikke? ‘We willen allemaal weer terug naar de tijd voor corona. Maar dat zal niet gaan. We hebben een wereldwijde pandemie waar niemand om heeft gevraagd. Ook ik ga graag uit eten in het plaatselijke restaurant, of naar een museum of theater. Maar als de regels niet worden nageleefd, dan is de druk op de zorg onverminderd groot. Want ook wij worden ziek. Dan kunnen wij de vaders, moeders, opa’s en oma’s niet de benodigde zorg geven. We rennen alle kanten op en hebben geen tijd om even een praatje met de bewoners te maken. Dat bezorgt niet alleen hen maar ook ons veel verdriet. We zagen het tijdens de eerste lockdown in het voorjaar van 2020, toen mocht er geen bezoek het gebouw binnen en mochten we als verzorgers nauwelijks contact met onze bewoners hebben. Dat was echt mensonterend. Hier wonen mensen van boven de 90 jaar, eentje is zelfs 102. Als wij die geen aandacht meer kunnen geven omdat de maatregelen niet worden nageleefd, wat is dan het laatste stukje leven nog waard?

Neem je verantwoordelijkheid

Wij geven geen 100% maar 200%. We doen alles voor onze medemens. Nu moet de medemens eens aan de andere medemensen denken. Zeker aan de ouderen en zeker de zorg. In de eerste lockdown is er geklapt voor de zorgmedewerkers in het ziekenhuis. Nu word je zowat verguisd als je vraagt om de maatregelen na te leven. Hoe moeilijk is het om afstand te houden? Neem je verantwoordelijkheid, zorg voor jezelf, zorg voor elkaar én zorg voor onze zorg. Doen, gewoon doen!’